Java Developers Day 2012

Długo się zbierałem do napisania tego postu, ale w końcu się udało, skoro to czytacie. Kurs podstaw programowania funkcyjnego w Scali dobiegł końca, zaliczony na 96.5 %, certyfikat ściągnięty, spadł śnieg, motywacja wzrosła, więc można się zająć blogiem.

Co do samej konferencji Java Developers Day, to się do niej zraziłem w 2010 roku. Tym razem jednak wygrałem darmową wejściówkę, więc głupio by było nie skorzystać. Pojechałem więc do Krakowa.

Pierwsza prezentacja na jakiej byłem: The dark art of performance tuning or how to become a performance hero without spending a penny on tools, Leonida Igolnika. Facet pracuje w Oracle jako “Vice President of Product Development” I gadał ponad 5 minut o sobie. Jak to mówią, ten co dużo mówi o sobie, ma mało do powiedzenia na temat prezentacji, więc miałem małe obawy co do wykładu. Jednak szybko się pozytywnie rozkręciło. Leonid przekonywał nas, że w przypadku problemów z wydajnością naszych aplikacji, nie powinniśmy patrzeć do kodu, a na narzędzia.

I tak na początek musimy poznać nasze środowisko (system operacyjny) jaki i Runtime Environment. Prelegent pokazał jak można to zrobić na Unixie. Chcąc sprawdzić parametry JVM na Windowsie, można odpalić (oczywiście z konsoli) jps, aby poznać PID naszej aplikacji / serwera aplikacji. Następnie za pomocą jinfo można sprawdzić, co tak naprawdę jest uruchomione (np. na produkcji) i z jakimi parametrami VM.

Następnie za pomocą jmap -heap PID można sprawdzić używaną implementację GC i statystyki pamięci. Narzędzie to posiada jeszcze kilka ciekawych opcji: zrzuty pamięci, histogram obiektów heap’u i inne statystyki. To na co należy szczególnie zwrócić uwagę, to ile zajmują Stringi w naszej pamięci, gdyż one siedzą w przestrzeni PermGen (permanent generation). Problem ten nie występuje w Javie 7, gdyż teksty nie są dłużej alokowane w tym obszarze pamięci, a na heap’ie. Rozwiązuje to kilka problemów. Więcej na ten temat można przeczytać na Java SE 7 Features and Enhancements.

Coś było jeszcze wspomniane o Kirku Pepperdine ekspercie od tuning’owania Javy i autorze słów: „dominating consumer of the CPU”. Prelegent polecał również to video: Everything I Ever Learned about JVM Performance Tuning @twitter. Można się z niego dowiedzieć, ile zajmują w pamięci instancje prostych obiektów, jak jest reprezentowana wartość null w polach klas i jak często się uruchamia full GC na serwerach Twittera.

Następnie było przedstawiane chyba najlepsze darmowe narzędzie do profilowania, czyli jVisualVM. Łączy ono przedstawione wcześniej aplikacje konsolowe i jest rozszerzalne przez pluginy. Prelegent pokazał, że jak mamy duże zużycie CPU i jest to głównie System Time, to może to być problem z przełączaniem kontekstu.

Później Leonid przedstawił plugin do jVisualVM o nazwie TDA - Thread Dump Analyzer. Pomaga  on nam analizować stacktrace’y. Był też przykład błędnego użycia WeakHashMap i synchronized. W końcu niemal każde użycie tego słowa kluczowego, jest informacją, że tu gdzieś się czai błąd. Było jeszcze o narzędziu GCViewer, do analizowania tego co Garbage Collector wypluwa, o opcji -XX:-HeapDumpOnOutOfMemoryError i o Memory Analyzer - plugin’ie do Eclipse, który pozwala przeanalizować referencje pomiędzy obiektami.

Po takim wykładzie aż chce się mieć problemy w projekcie i możliwość dostania tego często jakże niewdzięcznego zadania, tylko po to aby pobawić się tymi zabawkami, jakie przedstawiał prelegent. Jak dla mnie najlepsza prezentacja podczas całej konferencji, mimo że gościu jest z Oracle’a.

Następnie byłem na prezentacji Jarosława Pałki: The deconstruction of architecture in times of crisis. Prelegent mówił, że ostatnio za bardzo się skupiamy na frameworkach (technology masturbation), że one rozwiązują jedynie problemy ich twórców, zamiast bardziej skupić się na tym jak dostarczyć funkcjonalność naszemu klientowi. Była wyjaśniona zasada działania Tragedii wspólnego pastwiska i jak to może prowadzić do upadku projektu.

Z ważnych tematów, jakie wyniosłem z tej prezentacji, to gdy pewien zasób jest współdzielony przez wiele procesów, to procesy powinny mieć wyłączność do danego zasobu. Przykładowo procesy batch’owe, robiące coś na bazie danych, powinny mieć w czasie swojego działania współdzieloną bazę tylko na wyłączność. Rozwiązuje to wiele problemów. Ważne jest również monitorowanie metryk systemu. Ogółem prezentacja fajna sporo przykładów z życia, ale trochę mało konkretów.

Następnie byłem na prezentacji Rebecci Wirfs-Brock Why We Need Architects (and Architecture) on Agile Projects. Prelegentka mówiła, że małe, niekrytyczne projekty nie potrzebują wiele zajmowania się architekturą. Według niej, architekt powinien być odpowiedzialny za:

• redukcję technicznego długu
• integrację nowej wiedzy z kodem (czyli refactoring, redesign, sprzątanie kodu)
• testy jednostkowe
• standardy kodowania
• zwięzłość (użycie API, logowanie, obsługa błędów)

Generalnie kiedy zespół jest większy niż 9 osób, to należało by się w jakiś sposób podzielić i skoordynować działania pomiędzy grupami. Przy dużych projektach, powinno się dodatkowo poświęcić iterację zerową na eksperymenty i prototypy, aby można było dobrać odpowiednią architekturę. Powinna również w projekcie znajdować się osobna tablica dla architektonicznych tematów.

Następnie udałem się na wykład Sławka Sobótki pt. Ewolucyjna Destylacja Architektury – myślenie wizualne na przykładzie Ports&Adapters. Dla tego prelegenta, architektura to segregacja kodu na kawałki. Bardzo ciekawe stwierdzenie, które przypadło mi do gustu. Sławek pytał uczestników, jak wyobrażamy sobie kod. W końcu piszemy go codziennie, więc jakąś postać w naszej pamięci powinien on mieć. Ja sam do dzisiaj nie mam jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie. Z jednej strony widzę interakcję pomiędzy obiektami, a z drugiej myślę wymaganiu które aktualnie implementuję i formalizuję je do postaci zrozumiałej dla kompilatora. Kod wyobrażam sobie w tym przypadku jako transformację żądanej odpowiedzialności w tekst. Nie mam na pewno w głowie diagramów klas w stylu UMLa, gdyż raczej na co dzień uprawiam TDD. Będę musiał sobie w pracy przypomnieć tą kwestię, to może odpowiem sobie wtedy na to pytanie.

To o czym było mówione, można znaleźć na prezentacji: http://prezi.com/p0psif9qixgz/ports-adapters/ Z ważniejszych aspektów, to należy wymienić różne, możliwe architektury aplikacji:

• Micro Kernel
• Pipes & Filters
• Layers
• CQRS
• oraz tytułowe Ports & Adapters.

Odnośnie ostatniej architektury była poświęcona prezentacja, wraz z wyjaśnieniami na przykładowym kodzie. Było również trochę o Sadze, oraz o możliwych problemach, jakie mogą wystąpić podczas stosowania Ports & Adapters.

Prezentacja była pełna żartów, ciekawa i trzymała wysoki poziom. Część rzeczy już widziałem na innych prezentacjach, ale prelegent wyjaśnij to na swoim blogu we wpisie: Materiały z konferencji Java Developers Day. Generalnie zbierając wiedzę rozsianą po różnych prezentacjach Sławka, kształtuje mi się coraz bardziej wyraźnie, rozwiązanie znane pod nazwą DDD, którym namiętnie od jakiegoś czasu zajmuje się prelegent. Pytanie tylko, czy ludzie będą chcieli zmienić swoje podejście i wyjść po za ramę modelu trójwarstwowego? I czy to podejście wejdzie do kanonu nauczania na studiach informatycznych?

Następnie udałem się na prezentację Pawła Badeńskiego The Catcher in the Code. Na tej prezentacji siadłem trochę za blisko i nie za bardzo widziałem slajdy (mównica zasłaniała). Wykład był bardzo ogólny, a jego przesłaniem było, że powinniśmy pisać czysty kod. Było o 4ch ważnych regułach:

• pisaniu takiego kodu ze świadomością, jakby osoba która musi później z nim pracować, była seryjnym mordercą i wiedziała gdzie mieszkasz
• nazwy metod i zmiennych należy tak samo dokładnie dobierać jak się wybiera imię dla swojego dziecka
• write your code with your brain in mind
• stop codding, start telling the stories (cieżko było mi to jakoś sensownie przetłumaczyć)

Ogółem nie lubię jak na konferencjach są takie luźne, niewiele uczące prezentacje. Temat czystego kodu przewija się już od kilku lat i myślę, że na konferencję przychodzą osoby, które już wiedzą o tym.

Następnie byłem na prezentacji Piotra Buckiego o XSS. Generalnie ataki Cross-site scripting dzieli się na persistent (czyli zapisany na serwerze) i non-persistent, czyli najczęściej zmodyfikowany URL. Jak się bronić przed tego typu atakami? Przede wszystkim filtrowanie danych wejściowych nazywane po angielsku Sanitization. Dzięki temu widzimy później w naszej bazie danych typowo HTMLowe krzaczki. Technika te jest ważna, ale zazwyczaj nie wystarczająca. Zalecanym rozwiązaniem jest konwersja HTML’a do DOM’a i stosowanie białej listy dozwolonych tagów.

Inną możliwością jest escape’owanie danych wyjściowych. Czyli jak komuś uda się zapisać złośliwy skrypt w bazie danych, to lepiej go już wyświetlić w postaci tekstowej na stronie zamiast pozwolić się wykonać. Należy jednak pamiętać, aby escape’ować do odpowiedniego kontekstu.

Było jeszcze przejście po frameworkach Javowych, z wyszczególnieniem jakich konstrukcji używać, a jakich nie i kilka ogólnych przykładów podatności. Ogółem wykład średni, jakoś nie porwał ani mnie, ani publiki (żadne pytanie nie padło). Czegoś mi ewidentnie w tej prelekcji brakowało. Może jakiś konkretny przykład, że XSS jest poważnym zagrożeniem by lepiej podziałał na wyobraźnię uczestników?

Następnie udałem się na wykład Hardy Ferentschik’ na temat Hibernate Search. Prelegent jest developerem tegoż mapera obiektowo relacyjnego. Hardy pokazał, jak można korzystać z Hibernate Search. Jest to projekt, który bazuje na Lucynce, zintegrowany oczywiście z Hibernatem. Wadą projektu Apache jest konieczność dobudowania indeksu, gdy nastąpiły jakieś zmiany w bazie. Hibernate Search wprowadził więc przyrostowe aktualizowanie indeksu. Czyli jak coś aktualizujemy / zapisujemy w bazie, to równocześnie jest aktualizowany indeks Lucene. Wszystko jest oczywiście konfigurowalne za pomocą adnotacji, czyli definiujemy, po których polach klasy będzie możliwe wyszukiwanie.

Chcąc wyszukać już cos konkretnego z naszego zbioru danych, można skorzystać z API dostarczonego przez Lucene, lub z Hibernate’owego Query DSL’a. Było jeszcze o wydajności projektu, projekcjach i paru innych możliwościach projektu.

Drugiego dnia konferencji udałem się na prelekcję Henri Kerola na temat Vaadina. Pamiętam, że na 33 Degree byłem zachwycony prezentacją tegoż frameworka. Tutaj jednak już po minucie, wiedziałem, że długo na wykładzie tego pana nie wysiedzę. Niestety ten pan się kompletnie nie nadaje do występów publicznych. Początkowo było trochę o frameworku, aż w pewnym momencie zaczęło się kodowanie na żywo. Henri pokazał, jak łatwo można spiąć bazę danych z tym co jest w warstwie widoku i dostają za darmo Lazy Loading, podczas przewijania listy użytkowników w dół. Jednak wklejenie SQL’a bezpośrednio w kodzie UI bardzo mi się nie spodobało. Jak już uczyć, to bez antypatternów. W porównaniu z tym co pokazał Joonas Lehtinen na 33 Degree było to smutne.

Następnie chciałem iść na BDD Rafała Jamróza, ale zagadałem się na korytarzu, a sala była wypełniona po brzegi, a nie chciało mi się stać. Udałem się więc na prelekcję Adama Biena pt. Java EE–Future Is Now, But It Is Not Evenly Distributed Yet. Adam pokazał projekt mavenowy, z którego usuwał zależności, które są zbędne przy korzystaniu z Javy EE 6. Tworząc projekt w korporacyjnej szóstce nie potrzeba nam już web.xml’a, ani innych biblotek, które standardowo wrzucamy do nowych projektów.

Prelegent wyśmiał kilka konwencji, które są namiętnie bez zrozumienia stosowane na co dzień w projektach. Przykładowo postfix w nazwach klasy Impl. Co się wtedy stanie, gdy przyjdzie nam napisać kolejną implementację tego samego interface’u? Nazwiemy ją Impl2, Impl3, itd. No i po co nam interface’y, skoro mamy jedną implementację? Bo pewnego dnia trzeba będzie napisać inną implementację... Później było o tym co można w Javie EE 6 robić. Co ciekawe, prelegent używał na prezentacji NetBeans’a. Było to wielkie zaskoczenie dla mnie, gdyż dawno nie widziałem tego środowiska w akcji.

Później byłem n a wykładzie Patrycji Węgrzynowicz na temat bezpieczeństwa open source’owych bibliotek Javowych, których używamy na co dzień. Na początku było omówione, jak można oceniać podatności w aplikacjach, jak są przyznawane za to punkty i jak można scharakteryzować owe luki w oprogramowaniu. Później było sporo wykresów, bazujących na NVD. Patrycja początkowo skupiła się na serwerach aplikacji i co ciekawe to najbardziej dziurawe są te komercyjne. Było również trochę o framework’ach tj. Struts 2, Seam, GWT i szkoda że tylko o tych. Brakowało mi czegoś w tym wykładzie, jakoś mnie nie zaciekawił zbytnio.

Na koniec byłem jeszcze na wykładzie Martina Gunnarssona i Pär Sikö o JavieFX. Trochę dziwnie się patrzy na wykład prowadzony przez 2 osoby. Bo gdy jeden mówi to drugi nie zawsze wie co ze sobą zrobić. Panowie mówili fajnym angielskim, kompletnie bez akcentu, jednak jeden mówił zdecydowanie za cicho. Prelegenci pokazywali ciekawe dema i stworzyli pewną kabaretową atmosferę. Mam na myśli śmieszne dialogi, jakie pomiędzy sobą prowadzili. Niestety na zawartości merytorycznej już się nie skupiłem.

Po obiedzie pokręciłem się jeszcze trochę po konferencji, porozmawiałem z ludźmi i udałem się w stronę Wrocławia.

Z konferencji nie jestem zadowolony, nie za wiele z niej wyniosłem pod względem merytorycznym. Od strony organizacyjnej nie było się do czego przyczepić: dobre obiady (choć był problem z miejscem do jedzenia), impreza, miejsce konferencji... Tylko coś organizatorzy nie trafiają z doborem wykładów. Jak dla mnie JDD ma szansę być dobrą konferencją, ale chyba zawsze będzie tylko miała tą szansę.

Wrażenia po Java Developers’ Day 2010 w Krakowie

Dzisiaj podzielę się z Wami moimi wrażeniami po konferencji Java Developers’ Day w Krakowie. Odbyła się ona w dniach 7-8 października 2010 na terenie Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie. Była to już 5ta edycja tej konferencji i było co świętować (ale o tym później). Organizatorem była fundacja PROIDEA, która również organizuje 4Developers w Poznaniu. Przygotowana była jedna ścieżka wykładów i na drugi dzień była możliwość uczestniczenia w warsztatach (na które trzeba było się wcześniej zgłosić). Ale od początku…

Podróż do Krakowa rozpocząłem w czwartek rano, czyli w pierwszy dzień konferencji. Razem z Szymonem wyjechaliśmy samochodem z Wrocławia chwile po 6.00. Droga minęła całkiem szybko (dobrze że mamy autostrade) i przyjemnie. Chwilami mieliśmy okazję podziwiać wschód słońca, (o ile inne przeszkody terenowe nam to umożliwiały). Całkiem ładny widok, na który zawsze mi było ciężko wstać (bym chyba musiał się nie kłaść). Zdjęcie poniżej.

Do Grodu Kraka zajechaliśmy około 9. Zdążyliśmy więc na rejestrację i powitanie uczestników. Zaraz po 5cio minutowym przywitaniu zaczął sie pierwszy wykład: RESTful Java Billa Brukea z RedHat'a. Troszkę słabo było słychać, ale nie było tragicznie. Prelegent zachwalał zalety RESTowych interfejsów. Dzięki temu, że „http is everywere” w każdym języku programowania możemy dobrać się do tego interfejsu. Dzięki operacjom dostępnych w tym interfejsie: GET, POST, PUT, DELETE można łatwo napisać prostego CRUD’a. Bill również pokazywał w jaki sposób rozszerzyć ten interfejs, do bardziej skomplikowanych operacji. Ponadto dzięki temu, że są to adresy URI, administratorzy mogą łatwo zablokować / kontrolować konkretne odwołania. W Javie do pracy z RESTem Bill proponował JAX-RS znany inaczej jako JSR-311. Tam za pomocą adnotacji, mówi się która metoda ma być wywołana, gdy przyjdzie dane żądanie. Więcej można znaleźć w książce ostatnio wydanej przez prelegenta: RESTful Java with JAX-RS.

Po prezentacji była krótka przerwa, aby rozprostować nogi i coś się napić (soczku lub kawy oczywiście). Rozprostowanie nóg było konieczne, ponieważ trybuna na której siedziała widownia (ogółem wykłady odbywały się na sali gimnastycznej z rozkładaną trybuną), była niewygodna i było mało miejsca na nogi. Na kolejnych prezentacjach już starałem się siadać w pierwszych rzędach, gdzie były dostawione wygodne krzesełka i można było się spokojnie wyciągnąć. Dodatkowo uważam, że przerwy były za krótkie (5 minut). Wychodzenie z sali trwało trochę czasu i ledwo człowiek zdążył nalać sobie soczek i już musiał wracać. Rada na przyszłość: dłuższe przerwy (co najmniej 10 minut).

Dużym plusem było to, że wykłady się nie przeciągały, a jak już dochodziło do takiej sytuacji to były grzecznie, w kulturalny sposób przerywane przez organizatorów. Fajny był również monitor gdzieś na dole, który pokazywał prelegentowi czas. Wielką wagę przywiązuję do tego, aby się wpasowywać w wyznaczony czas podczas prezentacji. Wiem, że nie jest to łatwe, ale pewnymi ćwiczeniami można to osiągnąć. No i taki czasomierz jest wówczas bardzo pomocny, gdyż można coś skrócić, lub dodać do wystąpienia.

Kolejną prezentacją było wystąpienie Angeliki Langer: Programowanie Java w dobie procesorów wielordzeniowych. Wykład był po angielsku (zresztą jak poprzedni), tylko że tym razem prelegentka mówiła tak szybko jak O.S.T.R. podczas freestyle’u (kto miał okazję posłuchać na żywo Ostrego ten wie o co chodzi). Pani bardzo szybko przeskakiwała na kolejne slajdy (czasem nie było czasu aby dokładnie go przeczytać) i było one bardzo wypełnione tekstem. Był omawiany temat modelu pamięci w Javie i jak to ma się do pamięci fizycznej i przetwarzania wieloprocesorowego. Były również omawiane działanie słowa kluczowego volatile i niektórych aspektów z nim związanych. Ogółem brakowało mi jakiś konkretnych przykładów, części praktycznej prezentacji.

Podczas niektórych prezentacji można było w tle, gdzieś za ścianą w postaci kurtyny usłyszeć, odbijające się piłki do kosza, co przypominało, że jesteśmy w sali gimnastycznej. Na szczęście było to jeszcze do przeżycia i nie zagłuszało tak bardzo prelegentów.

Kolejną prezentacją było: Testowanie wydajnościowe aplikacji Java Enterprise Jarosława Błąd (nie wiem jak powinienem odmienić to nazwisko, sory). Prezentacja traktowała właściwie o wszystkim i o niczym. Prelegent opowiadał jak to należy przeprowadzać testy wydajnościowe, że najpierw trzeba zdefiniować cel (co chcemy zbadać i wynik jaki chcemy osiągnąć), później przygotować przypadki testowe i testować system pod różnym obciążeniem. Wiążą się z tym pewne problemy: rzadko kiedy mamy infrastrukturę testową, taką samą jak infrastruktura na produkcji, klient nie zezwala na czasowe wyłączenie usługi w celu testów itd. Maszyna która generuje ruch sieciowy i zapytania do usługi musi być osobną maszyną, a nie tą samą, na której to wszystko się odbywa. Problemem nie jest wygenerowanie ileś tam zapytań do serwera, problemem jest przyjęcie tych danych od usługi, dlatego maszyna testująca musi być „stosunkowo blisko” maszyny testowanej. Były również omawiane inne problemy i wąskie gardła testowania. Brakowało (znów) trochę praktyki, chociażby w wymienienia narzędzi z których można by korzystać. Dodatkowo dodam, że prelegent był przedstawicielem jednego ze sponsorów, firmy e-point.

Po prezentacji była godzinna przerwa obiadowa. Obiad był wliczony w cenę konferencji i był smaczny. Do wyboru były dwa rodzaje mięsa, ziemniaki, makaron i surówki. Było również stoisko wegetariańskie, dla chętnych. Oczywiście przez cały czas konferencji były dostępne kawa, herbata, soki i małe przekąski.

Po obiedzie była najlepsza (według mnie) prezentacja z całej konferencji. Ted Neward przedstawił Przewodnik po programowaniu funkcyjnym w Javie dla zapracowanego developera. Wielkim zaskoczeniem było używanie notatnika w celu tworzenia kodu na żywo, ręczne dopisywanie importów i kompilacja za pomocą javac. WOW! Ted pokazał w jaki sposób programując w Javie tworzyć kod który będzie posiadał cechy kodu funkcyjnego. Czyli stosowanie niemodyfikowalnych obiektów, metod (funkcji) filtrujących itd. Spodziewałem się, że Ted pokaże, że w Javie kod mu zajął 50 linijek, a za pomocą jakiegoś języka funkcyjnego można to zrobić w 5 linijek. Dla tego temat „…dla zapracowanego developera” został bardzo dobrze tutaj dobrany. Może na wykładzie nie było dużo pokazane, ale w jakim stylu! Brawo!

Po więcej na temat programowania funkcyjnego można było się zapisać na warsztat dnia drugiego. Kolega Szymon był na nim i był bardzo zadowolony. Ted bardzo skacze po różnych językach (w pierwszym dniu miał koszulkę z napisem „I love C#”) i bardzo dobrze się w nich orientuje. Warsztat był już na temat Scali, i pokazane było już więcej przykładów.

Kolejną prezentacją było: Flex z przodu, Java z tyłu: wieloekranowe Bogate Aplikacje Internetowe z wykorzystaniem technologii Adobe AIR i Flex Piotra Walczyszyna. Jest to pracownik firmy Adobe Systems Inc. A więc jednego ze sponsorów. Na jego prezentacji miałem okazje być już podczas 4Developers 2010, występował również na Javarsovii 2010 (tam mnie nie było) no i teraz. Generalnie wiedziałem już czym jest Flex i Adobe AIR. Wystąpienie było po angielsku (ktoś z widowni to zaproponował) i bardzo miło się go słuchało. Piotrek przedstawił aplikację komórkową, którą najpierw zrobił zdjęcie, wysłał je do usługi i na podstawie danych geolokalizacyjnych na komputerze, w przeglądarce można było zobaczyć miejsce zrobienia tego zdjęcia i samo zdjęcie. Ot taki bajer :) Zabrakło mi jednak przykładu jak aplikacja typu Flex ma się dogadać z Javą. Technologia ta jest już używana praktycznie, np. w Ministerstwie Finansów.

Kolejną prezentacją było wystąpienie gościa zagranicznego (kolejnego już) Lindy Rising: Odważne zmiany: jak realizować nowe pomysły. Linda bardzo często zadawała pytania do publiczności (choć ta może trochę słabo reagowała) i próbowała nawiązać z nią kontakt. Linda mówiła o racjonalnych i logicznych decyzjach w naszym życiu. Zadawała jednemu uczestnikowi pytania na temat jego małżeństwa. Na prezentacji tej można było się poczuć bardzo wyjątkowo, niemal jak w kościele na kazaniu, lub na wystąpieniu jakiegoś filozofa. Linda mówiła, że zmiany i rewolucje należy zaczynać od siebie i po prostu uczyć się nowych idei. Również dobre jedzenie (np. podczas spotkania w firmie) wpływa na lepsze myślenie. Ważne jest również mówienia słowa dziękuje, a że wystąpienie się trochę przedłużyło, to właśnie w tym momencie zostało powiedziane dziękuję od organizatorów i widowni :)

W tym momencie był to koniec wykładów, ale nie koniec pierwszego dania. Wraz z Szymonem udaliśmy się do holetu, aby się zameldować i chwile odpocząć. Mieliśmy blisko na miejsce, ale jazda w korku przez Kraków to jedna wielka udręka. A mówią, że to Wrocław jest zakorkowany…

Po chwili ogarnięcia ruszyliśmy na miasto. Nie byłem wcześniej w Krakowie i nie widziałem tutejszych zabytków. Co ciekawego zauważyłem to jak się pytało przechodniów o drogę, to każdy odpowiadał: „prosto, prosto”. Ja zawsze byłem przyzwyczajony do instrukcji w stylu: „to prosto, tam w lewo, na skrzyżowaniu w prawo, na rondzie prosto i potem znów w lewo…”. Fakt faktem można później zapomnieć co było na początku, ale przynajmniej widać, ze człowiek chce ci pomóc. A tu trzeba było co chwila powtarzać to samo pytanie w stylu: „Którędy na Wawel?”.

No właśnie Wawel. Trochę późno i ciemno już było i nie można było wejść. Ale w nocy całkiem ładnie wygląda. Potem jeszcze chwilę pokręciliśmy się po rynku / sukiennicach i drugie co zauważyłem w Krakowie to obecność dużej liczby „naganiaczy”. Nie wiem czy to odpowiedni termin, ale chodzi mi o ludzi którzy zapraszają do konkretnych klubów, oferując przy tym darmowego drinka, lub coś tam innego. We Wrocławiu nie ma aż tak dużo „naganiaczy”. Jako że było zimno, skorzystaliśmy z jednej z takich ofert i posiedzieliśmy trochę w ciepłym miejscu.

Później o 21.00 miała być impreza konferencyjna w klubie pauza. Udaliśmy się więc tam w wyznaczonym czasie. Na wejściu przywitały nas hostessy z konferencji i kielonek czerwonego kamikadze i talon na shot’a lub piwko :) Klub jest umieszczony w piwnicy, z minimalistycznym wystrojem (czytaj dużo tam czerwonej cegły), ale bardzo przyjemnie za to. Było również kilka konsoli Wii i PlayStation. Pograłem więc trochę w Need for Speed’a Shift i potańczyłem na macie (brakowało trochę dobrych bitów). Jako że były to 5te urodziny JDD był tort (ułożony z kieliszków wódki), który następnie został skonsumowany przez uczestników.

W drodze powrotnej do domu szukaliśmy jeszcze jakiegoś jedzenia. Głupio zrobiliśmy, że nie zjedliśmy kebabu na rynku, tylko szukaliśmy gdzieś dalej. Trafiło na telepizze, gdyż nic otwartego już nie było. Do hotelu doszliśmy na nogach (spacerek nocą) gdyż na autobus by trzeba było długo czekać.

Na drugi dzień konferencji zostaliśmy przywitani przez piękną panią pielęgniarkę, rozdającą Alka-Seltzer :)

Na szczęście nie był potrzebny. Oczywiście przez cały czas trwania konferencji, jak i imprezy integracyjnej towarzyszyły uczestnikom hostessy, pomagające w organizacji wydarzenia.

Pierwszym wykładem dnia drugiego było Apprenticeship - sposób na skuteczny rozwój zawodowy Łukasza Szydło. Jest on pracownikiem firmy Tieto Poland, a wiec kolejnego sponsora konferencji. Łukasz wspominał o modelu Modelu Dreyfusa i jeszcze paru innych. Wspomniał również o projekcie Agile Skills Project, który zebrał (prawie) wszystkie umiejętności, jakie powinien posiadać zwinny programista. Wspominał również o technikach jakie są stosowane u niego w firmie, w celu bycia bardziej "zwinnym". Wspomniał również o nadchodzącym CodeRetreat we Wrocławiu, którego jest współorganizatorem. Podczas konferencji rejestracja była jeszcze zamknięta, ruszyła jakoś w weekend, ale w poniedziałek już nie było miejsc.

Podczas drugiego dnia konferencji zorganizowano konkurs fotograficzny. Powieszono na ścianie zdjęcia z pierwszego dnia i imprezy. Celem konkursu było doklejanie komiksowych dymków do zdjęć i miały wygrać najśmieszniejsze. Rozwiązanie konkursu odbyło się na zakończenie konferencji.

Kolejnym wykładem było Aplikacje typu Comet z Lift w 15 min Łukasza Kuczera. Na prośbę publiczności było po angielsku, ale w tym wypadku wolałbym po Polsku. Tu było trochę przykładów kodu na slajdach, ale były one pisane małą czcionką i były duże odstępy między poszczególnymi linijkami. Kod był przez to nieczytelny i sam prelegent musiał patrzyć na swój laptop aby wiedzieć co tam jest napisane. Był opisywany model komunikacji aplikacji pisanych za pomocą Comet i porównywany z AJAX’em i typowym odpytywaniem serwera. Był również slajd wyjaśniający pochodzenie nazwy Comet (od proszku do prania, bo AJAX już było :) ). Prelegent bardzo szybko napisał aplikację typu czat. Co mi siś spodobało to bardzo fajnie, bezpośrednio w kodzie Scali, można umieszczać sekwencje XML’owe.

Kolejnym wykładem, na który bardzo czekałem było: Jeden rozmiar nie dla wszystkich, czyli NoSQL w środowisku Java Jarosława Pałki. Byłem już na prezentacji o tym samym tytule podczas Javarsovi 2010. Tam Jarek miał przygotowane wystąpienie na temat Neo4J, CouchDB i BerkleyDB. Zdążył tam jedynie omówić tylko Neo4j więc czekałem na resztę. No i nie zawiodłem się. Prelegent postanowił omówić wszystkie 3 przygotowane bazy danych, pomijając przykładowy kod. Wykład był po Polsku (mimo prośby z widowni o język Angielski), co mnie bardzo ucieszyło.

Jarek zanim przeszedł do omówienia kolejnych baz danych podał pewne dane statystyczne, mówiące, że obecnie w Internecie publicznie dostępnych jest 988 eksabajtów (10^18) danych. Dla porównania wszystkie książki w wersji papierowej to "zaledwie" 42 eksabajty. Powoduje to oczywiście problemy ze szybkim dostępem do tych danych, wyszukiwania i prezentowania ich użytkownikowi. Ponadto przeciętny użytkownik Internetu teraz więcej do niego wysyła / wytwarza dane (serwisy społecznościowe, blogi, twittery itp.) niż ich ściąga. Również dostęp do Internetu z komórek rośnie o wiele szybciej niż dawniej rósł dostęp do Internetu kablowego.

No dobra przejdźmy do konkretów. Na pierwszy ogień poszło CouchDB. Jest to baza danych, która przechowuje dokumenty. Każdy dokument musi posiadać pole id i numer rewizji. Dokument może być dowolny i nie trzeba definiować jego schematu. Domyślnie używa się JSON’a do zapisywania dokumentów, ale może być to również obiekt który da się serializować. Pierwsza wersja CouchDB powstała w Erlangu i co ciekawe baza ta nie korzysta z reguł ACID! Jest tam optimistic locking, czyli jak będziemy chcieli zaktualizować dokument, a w międzyczasie udało się to komuś innemu, to po prostu dostaniemy zwrócony błąd od CouchDB. No i tą sytuację trzeba będzie jakoś obsłużyć. CouchDB jest więc bardzo „luzacką” bazą - wystarczy spojrzeć na logo.

CouchDB posiada jeszcze interfejs RESTful i można dopisać metody, odpowiedzialne za sposób wyświetlania dokumentów i można w ten sposób stworzyć prostego bloga. Co ciekawe, w bazie tej pliki nie są nadpisywane, tylko nowa zawartość jest dopisywana do dysku. Powoduje to szybki zapis danych, ale powoduje również to, że baza bardzo szybko się rozrasta i trzeba czasem przeprowadzić małą optymalizację.

Następnie Jarek mówił o Neo4J. Jest to baza do przechowywania grafów, napisana w Javie. Po więcej informacji odsyłam do wpisu Javarsovia 2010.

Na koniec przedstawiono jeszcze BerkleyDB, bazę przechowującą pary klucz wartość. Została ona jakiś czas temu wykupiona przez Oralce’a (czego to oni jeszcze nie kupili?). Ma ona bardzo szybką implementację indeksowania, wykorzystywaną w Oracle database i DB2. Początkowo była ona napisana w C, a później przepisana na Jave. Wspomaga ona operacje na kolekcjach i jeśli ograniczymy naszą aplikację od kilku prostych zapytań, możemy śmiało w projekcie wykorzystać BerkleyDB.

Pod koniec wykładu miałem jeszcze sposobność zadać kilka pytań odnośnie obiektowych baz danych (w tym db4o). Chodziło mi o przyszłość rozwiązań obiektowych baz danych i w jaki sposób przekonywać menadżerów projektów do stosowania innych niż relacyjne bazy danych. Jarek odpowiedział, że najlepiej to się pozbyć menadżerów (sam pracuje na takim stanowisku), lub dokładnie przedstawić, o ile zmniejszą się koszta zastosowania innego rozwiązania niż droga relacyjna baza danych. To że programistom będzie łatwiej, nie jest argumentem dla ludzi, którzy podejmują takie decyzje w firmach.

Kolejnym wykładem było Zaawansowane zarządzanie sesjami HTTP w Oracle Coherence Michała Kuratczyka z firmy Oracle (kolejny sponsor). Wykład był bardzo ogólny, po angielsku i brakowało mi przykładu. Ciężko się słuchało i się wyłączyłem z prelekcji.

Następnie była przerwa obiadowa. Obiad był podobny do tego co było podawane wczoraj i było równie smaczne. W trakcie przerwy obiadowej miałem możliwość jeszcze porozmawiania z Jarosławem Pałką na tematy, związane z NoSQL i inne.

Następnie był wykład sponsorowany: Wipro Technologies w Europie i możliwości rozwoju na polskim rynku, prowadzony przez Cristian Rosia i Michała Szota. Była to prezentacja firmy, która siedzibę ma m.in. w najdroższym budynku we Wrocławiu w Grunwaldzki Center. Otwierają oni obecnie nowy oddział w Warszawie i szukają pracowników. Bardzo nie spodobało mi się umieszczanie takich wykładów promujących firmę w czasie kiedy mogło być coś ciekawego.

Na koniec pozostał jeszcze wykład Dług techniczny Thomasa Sundberga. W swojej prezentacji odwoływał się do słów Lindy i mówił o podobnych rzeczach co Łukasz Szydło. Ja z tej prezentacji nie zapamiętałem niczego konkretnego, gdyż ciężko mi było się na niej skupić.

Po ostatnim wykładzie było jeszcze losowanie nagród dla uczestników i podziękowania dla sponsorów. Za raz po tym wraz z Szymonem udaliśmy się do samochodu i pojechaliśmy zobaczyć Wawel. Ty razem zdążyliśmy go pobieżnie zwiedzić (część miejsc była już niedostępna). Następnie udaliśmy się w drogę powrotną do Wrocławia.

Podczas konferencji miałem jeszcze okazję poznać i zamienić kilka zdań z Tomkiem Nurkiewiczem. Byłem na Javarsovi na Jego prezentacji, odnośnie Projektu Voldemort, który zalicza się do lubianych przeze mnie rozwiązań NoSQL. Prowadzi on również blog, na który zaglądam.

Podsumowując konferencję myślałem że będzie lepiej. Co do organizacji to nie mam większych zastrzeżeń. Można zawsze zorganizować lepsze miejsce na konferencję, no ale wiadomo że to zależy od funduszy i ceny dla uczestników, jaką muszą zapłacić. Merytorycznie to za dużo było ogólnych wykładów traktujących o „wszystkim i o niczym”. Dobrze jak podczas całej konferencji jest jeden taki wykład, a nie że podczas kolejnego wystąpienia słyszy się o tym samym lub pochodnym zagadnieniu. No i bardzo teoretyczne były wykłady, mało praktyki, brakowało przykładów. Fakt faktem była zorganizowana ścieżka warsztatowa, ale to nieznaczny, że na prelekcjach nie można pokazywać / tworzyć kodu.